ថ្ងៃទី ៥ ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០១២ ជាពេលវេលាដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ សុធា នោះគឹជាពិធីខួបកំណើតរបស់នាង។ នៅថ្ងៃនេះដែរក៏ជាពេលវេលាពិសេសដែលខ្ញុំបានស្គាល់នាង តាមរយៈបណ្តាញទំនាក់ទំនងសង្គម Facebook (ហ្វេសប៊ុក ឬ FB) ដោយក្នុងនាមជាមិត្តភក្តិម្នាក់ ធម្មតាម្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ។
ទំនាក់ទំនងនេះបានប្រែក្លាយរីកមាឌពីមួយថ្ងៃ ទៅមួយថ្ងៃ ដោយរំកិលពី មិត្តភក្តិទៅជាសង្សារ ហើយក៏ជារឿងដែលគួរឲ្យអស់សំណើចណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ ផានិត ដែលស្គាល់នាងត្រឹមតែមួយសប្តាហ៍សោះ ក៏កើតចិត្តស្នេហ៍ភ្លើងចំបើង។ តែទោះជាយ៉ាងណារឿងនេះ សុធា នាងមិនទានបានយល់ព្រម និងឆ្លើយតបយ៉ាងណានោះទេចំពោះភក្តីស្នេហ៍ភ្លើងចំបើងរបស់ខ្ញុំ ដោយគ្រាន់តែប្រាប់ថា ៖
សុធា : ទុកឱកាសឲ្យអូនស្វែងយល់ចិត្តបងសិន ព្រោះថាបងជាមនុស្សដែលអូនគួរស្វែងយល់ដែរតើ!
ផានិត : មិនអីទេ! តាមចិត្តអូនចុះ បងមិនហ៊ានបង្ខំអូនទេ តែយូរប៉ុណ្ណាទៅឲ្យចាំនោះ?
សុធា: ចាំមើល ៣ខែសិនទៅ ចាំអូនប្រាប់ថា បងអាចជាប់ Shortlist របស់អូនដែរអត់? ហើយបងអាចរង់ចាំចម្លើយពីអូនបានដែរឬទេ?
ផានិត: មិនជាអ្វីទេ ៣ខែនោះ បងនឹងទ្រាំចាំចម្លើយពីអូន ទោះល្អឬ អាក្រក់ក៏ដោយ។
ណ្ហើយ! តាមពិតទៅពេលវេលា ៣ខែ ដូចជាមិនយូរប៉ុន្មាននោះទេ ធ្មេចបើកៗដល់ខែបាត់ទៅហើយ តែសម្រាប់មនុស្សរង់ចាំពិតជាយូរណាស់ បើសិនអាត្មាអញទ្រាំមិនបានឯងមិនមែនជាមនុស្សប្រុសនោះទេ អ៊ីចឹងទ្រាំរង់ចាំចម្លើយពីនាងឲ្យខានតែបាន ប្រសិនបើឯងស្រឡាញ់នាងពិត។
មានពេលវេលាខ្លះ ទំនាក់ទំនងយើងទាំងពីរ តាមបណ្តាញទំនាក់ទំនង FB ហាក់ដូចជាមានរឿងរកាំដួងចិត្តខ្លះ តែមិនដល់ថ្នាក់បែកចាន បែកឆ្នាំងនោះទេ និយាយទៅភាពផ្អែមច្រើនជាងទុក្ខសោក ព្រោះថាខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដែលពូកែខាងយកចិត្តទុកដាក់នឹងមនុស្សស្រី ទោះ ក្នុងលក្ខខណ្ឌណាក៏ដោយ មិនចង់ឲ្យនាងដឹងពីរឿងទុក្ខសោកនោះទេ ដោយដោះស្រាយភ្លាមៗ ទៅតាមស្ថានភាពជាក់ស្ដែង។ សម្រាប់នាងវិញជាមនុស្សម្នាក់ដែលឧស្សាហ៍ព្យាយាមយកចិត្ត និងបារម្ភពីគេមិនខុសពីខ្ញុំនោះឡើយ ដោយនាងតែងតែបារម្ភពីសុខទុក្ខរបស់ខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា ទោះបីជាយើងមិនបាននៅក្បែរគ្នាក្តី តែ FB ជាខ្នើយនៃស្នេហ៍របស់ពួកយើង។
សុធា៖ សូមបងកុំព្យាយាមធ្វើការនៅយប់ជ្រៅពេក ត្រូវថែរក្សាសុខភាពផង!
ផានិត៖ មិនអីទេ អូន តាមពិតទៅដោយសារតែជក់ដៃ ទើបធ្វើការចេះតែភ្លេចខ្លួន មិនបានមើលម៉ោង។ ម៉ោង ១២ យប់ក៏ឈានចូលមកដល់ ចុះថ្មើរហ្នឹងហើយ ហេតុអ្វីនៅមិនទាន់គេងទៀត? អ៊ីចឹងហើយប្រាប់បងថាឲ្យប្រញាប់ចូលគេង
សុធា៖ មកពីអូនគេងមិនលក់ តែវាជាទម្លាប់ទៅហើយ បងទេ មិនមែនជាទម្លាប់នោះ!
ផានិត៖ នរណាថាមិនមែនជាទម្លាប់ បងធ្វើឡើងធ្លាប់ទៅហើយ
សុធា៖ ឈប់និយាយជាមួយនឹងបងឯងហើយ ប្រញាប់ចូលគេងទៅ
ផានិត៖ អូនខឹងបងមែនទេ?
សុធា៖ នរណាខឹងបងឯង នាំតែមុខឆាប់ចាស់ ដូចបងឯងនោះ ហាហា អូនថាលេងទេ រាត្រីសួស្តីបង !
ផានិត៖ អូខេ រាត្រីសួរស្តី
សាររយពាន់ឃ្លាដែលយើងបានសារសព្ទ ជាមួយនឹងគ្នា សុទ្ធសឹងតែជាសារដែលសម្បូរទៅដោយភាពផ្អែមល្អែមណាស់ បើសិនជាអផ្សុកវិញ មើលសារដែលធ្លាប់ឆ្លើយឆ្លងជាមួយនឹងគ្នា ក៏អាចបំបាត់កង្វល់ផងដែរ។ អាចនិយាយបានថា បើមានតែនំប៉័ង អាចនឹងជ្រលក់ ឬផ្ទាប់ញុំាបាន ដោយស្រួល ក្នុងករណីបើកសារមើល។
តែពេលខ្លះវិញ ខ្ញុំចង់តែធ្វើឲ្យនាងខឹង តែនាងហាក់ដូចជាមិនខឹងនោះឡើយ តែទោះជាខឹងក៏ខឹងខ្ញុំមិនបានយូរនោះដែរ ព្រោះថាខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដែលចូលចិត្ត Take Care នឹងលួងលោម ជាមួយនឹងសម្តីស្កររបស់ខ្ញុំ និងហេតុផលជាក់លាក់។ ម្យ៉ាងវិញទៀតនាងជាមនុស្សដែលចូលចិត្តស្តាប់ហេតុផល ជាងពាក្យសម្តីស្កររបស់ខ្ញុំ។
ទំនាក់ទំនងយើងមិនយូរប៉ុន្មានឈានជើងចូល ក្បាល ១៥ថ្ងៃ និយាយរួមទៅ ២សប្តាហ៍ ១ថ្ងៃ ហើយក៏ជាសប្តាហ៍ដែលខ្ញុំ មានអារម្មណ៍រសាប់រសល់ខ្វល់ខ្វាយគេងមិនលក់ បក់មិនល្ហើយ បាយក៏មិនឆ្ងាញ់ ផ្ញើសារទៅនាងក៏នាងមិនឆ្លើយតប ។ ចំណែកលេខទូរស័ព្ទវិញ ក៏មិនស្គាល់ នឹងមិនស្គាល់អាសយដ្ឋានថែមទៀត មិនដឹងទំនាក់ទំនងទៅនាងយ៉ាងម៉េចនោះទេ។ ដោយសារតែនាងប្រាប់ថា ៣ខែ ចប់សព្វគ្រប់ បើសិនជាបងជាប់ជម្រើសក្នុងចិត្តអូន បងនឹងទទួលបានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងពីអូន ទាំងពាក្យថា ស្រឡាញ់ និងលេខទូរស័ព្ទ។
អូនដឹងទេ សុធា អូនថាបងពិបាកចិត្តប៉ុណ្ណាខណៈពេលដែលផ្ញើទៅអូន អូនមិនឆ្លើយ អូនធ្វើហី ដូចជាគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងអ៊ីចឹង ទោះយ៉ាងណាក៏ផ្តល់ចម្លើយឲ្យបងផង ទោះជារឿងអាក្រក់ ឬល្អក៏ដោយ។ មួយថ្ងៃក្រោយមកនាងបានចូលលេង FB វិញ តែក៏ជាពេលវេលាអ្នកស្នេហាភ្លើងចំបើងរបស់ខ្ញុំ ទុក្ខសោកដែរ ដោយនាងបានប្រាប់ខ្ញុំថា ៖
សុធា ៖ ឲ្យអូនសុំទោស ដែលមិនបានឆ្លើយតបទៅបងវិញ តែប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះអូនក៏មានរឿងដែរ
ផានិត៖ អូនមានរឿងអីទៅ? ហេតុអ្វីមិនប្រាប់បងផង?
សុធា៖ បងនៅចាំបានទេ កាលដែលអូន និងបងលេងឆាតជាមួយនឹងគ្នា ហើយអូនប្រាប់បងថា ប៉ាហៅអូននោះ?
ផានិត៖ បងចាំបាន ហើយមានរឿងអ្វីដែរចំពោះអូន?
សុធា៖ ឲ្យអូនសុំទោស អូនមិនចង់ទេ តែប៉ាបានប្រាប់អូនថា គាត់បានលើកអូនទៅគេហើយ ខណៈដែលគេចូលចែចូវអូននោះ។ អូនពិតជាមិនសប្បាយចិត្តមែន ប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះ អូនដេកគិតផង យំផង ថាអូនគួរប្រាប់បងយ៉ាងម៉េចនោះ ទើបតែថ្ងៃនេះអូនសម្រេចចិត្តប្រាប់បង កុំឲ្យរឿងវាអូសបន្លាយទៅមុខយូរ បើសិនជាអូនមិនប្រាប់បងទេ នោះអូនពិតជាមានវិប្បដិសារីមួយជីវិត។ មួយវិញទៀត បើសិនជាដល់ពេលកំណត់ ៣ខែហើយអូនបានប្រាប់បងថា ស្រឡាញ់បង នោះអូនកាន់តែខុសមែនទែនហើយ ជាសំណាងហើយដែលរឿងនេះនៅពេលខ្លី ត្រឹមតែ ១៥ថ្ងៃ បើមិនចឹងងាប់អូនហើយ។ បងយ៉ាងម៉េចហើយ ហេតុអ្វីមិនឆ្លើយតប នឹងអូនចឹង !
ពុទ្ធោព្រះអើយ! ហេតុអ្វីទៅជាយ៉ាងនេះ ផានិតឯងធ្វើរឿងអ្វីខុសទៅ បានជាឈឺចាប់កណ្តាលផ្លូវយ៉ាងនេះ ខ្ញុំគិតខ្សឹកខ្សួលម្នាក់ឯងក្នុងចិត្ត។
សុធា៖ ហេតុអ្វីមិនឆ្លើយនឹងអូន?
ផានិត៖ មិនអីទេអូន បងគ្រាន់តែគិតថា រឿងនេះមិននឹកស្មានចប់ពាក់កណ្តាលផ្លូវអ៊ីចឹងសោះ ហាក់បីដូចជាទូក ឥតច្រវ៉ា នៅកណ្តាលទន្លេ មិនអាចទៅណារួច តែវាមិនថ្វីនោះទេ ព្រោះថាបងសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលបានស្គាល់រូបអូន ជាមនុស្សល្អយ៉ាងនេះ ហើយក៏ជាមនុស្សដែលបងមិនធ្លាប់ស្គាល់ពីមុនមក ។
សុធា៖ បងបន្ទោសអូន ជេស្តីថា អូនចុះ អូនមិនប្រកាន់ទេ
ផានិត៖ បងមិនហានជេអូនទេ ព្រោះថាអូនមានរឿងអ្វីខុសទៅ ហើយអូនក៏មិនចង់ដែរ នេះជាអ្វីដែលអ្នកផ្ទះ អូនធ្វើទេ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតអាយុអូនប៉ុណ្ណេះ ល្មមនឹងអូនមានគូរស្រករហើយ ដោយសារតែបង បាត់បង់អនាគតអី ពិតមែនណា បងមិនថាអីទេ សំខាន់ឲ្យតែអូនបានសុខទៅបានហើយ ។
សុធា៖ ហេតុអ្វីនៅតែនិយាយល្អ ជាមួយនឹងអូនទៀត !
ផានិត៖ ឲ្យបងថាស្តី មនុស្សដែលបងស្រឡាញ់ ស្មើបេះដូង ដូចម្តេចទៅ បើអូនមិនខុសអីបន្តិចផងហ្នឹង។ ឈប់គិតទៅអូន បងក៏អត់អន់ចិត្តអ្វីនោះដែរ។
ធាតុពិតថាមិនអីតែ ក្នុងបេះដូងហាក់ដូចជា ដុំដែកក្តៅមួយដុំ ដុតដាក់នឹងដើមទ្រូង ឬម្ទេស ១០ផ្លែ នៅក្នុងមាត់ចឹង ពិបាកក្រហល់ក្រហាយ ពិបាកនឹងថ្លែង តែទោះយ៉ាងណាក៏មិនចង់បញ្ចេញឲ្យនាងដឹងដែរ ព្រោះថាខ្ញុំស្រឡាញ់នាង ដូច្នោះហើយទើបមិនឲ្យដឹងរឿងនេះ។
ផានិត៖ បងអរគុណណាស់ សម្រាប់រយៈពេលស្គាល់អូនកន្លងមក អូនជាមនុស្សល្អណាស់ ដែលបងចង់បាន ទាំងការបារម្ភ ពីសុខទុក្ខរបស់បង នេះហើយជាចំណុចដែលបងស្រឡាញ់អូន ទោះបីជាយើងមិនទាន់ស្គាល់មុខគ្នាក្តីមែនពិត តែអូនពិតជាល្អមែន។
សុធា៖ សូមបងកុំគិតថាអូនល្អយ៉ាងនោះអី សូមគិតថាអូនជាមនុស្សស្រីធម្មតាម្នាក់បានហើយ ដូចគេដូចឯងទៅ ។
ផានិត៖ ឲ្យបងថាយ៉ាងម៉េចទៅ បើអ៊ីចឹងមែន។ តាំងពីបងស្គាល់ នារីដូចអូន មិនដែលមាននរណាម្នាក់បារម្ភសុខទុក្ខបងដូចអូនឡើយ។
នាងបែរជានិយាយរាងសើចបន្តិច មិនដឹងជាស្អីទេបងឯង ដឹងគេអៀនអត់!
ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ទំនាក់ទំនងរបស់យើងទាំងពីរ បែរទៅជារឿងផ្អែមល្អែមទៅវិញ ខណៈពេលដែលនាងបានផ្តល់លេខទូរស័ព្ទឲ្យខ្ញុំ។ រូបភាពទំនាក់ទំនងរបស់យើងទាំងពីរលែងសូវធ្វើតាម FB ហើយ គឺទំនាក់ទំនងតាមខ្សែទូរស័ព្ទទៅវិញ ដោយនិយាយពីនោះពីនោះ សួរសុខទុក្ខ គ្នាធម្មតា ដូចមុនអ៊ីចឹង ទោះបីខ្ញុំដឹងថានាងមានកំណាន់ចិត្តទៅហើយក្តី។
ក្រោយៗមកទៀតយើងទាំងពីរតែងតែនិយាយលេង និងផ្ញើសារឲ្យគ្មាជាធម្មតា ទៅវិញ ទៅមកនឹងលើកយករឿងអតីតមកនិយាយលេង ។
ផានិត៖ បើសិនបងដឹងរឿងនេះ ចប់ពាក់កណ្តាលផ្លូវ បងមិនសារភាពថាស្រឡាញ់អូននោះទេ
សុធា៖ នរណាដឹងថារឿងនេះកើតឡើងទៅ ទាំងបង និងអូន
ផានិត៖ ហាហា !កុំគិតអី បងថាលេងទេ បងពិតជាយល់រឿងនេះណាស់ ថាវាយ៉ាងម៉េចនោះ?
សុធា៖ បងដឹងអត់! បងពិតជាមនុស្សល្អណាស់ សូម្បីតែ បងស្រីរបស់អូនក៏សរសើរ បងដែរថាបងជាមនុស្សយ៉ាងម៉េច គឺល្អទាំងដឹងថាអូនមានគេចូលចែចូវហើយ បងនៅតែអាចធ្វើចិត្តបានធម្មតា មិនដូចមនុស្សផ្សេងៗទេ ឲ្យតែឭយ៉ាងនេះប្រាកដជាជេរស្តី និងមិនស្តីរកគ្នានោះឡើយ ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតបងក៏មានចំណេះដឹងពេញខ្លួន បើសិនជានារីណាបានបង នោះពិតជាប្រសើរសម្រាប់នាងជាក់ជាមិនខានឡើយ
ផានិត៖ ណ្ហើយអូន! ឈប់និយាយរឿងនេះទៅ បងមិនល្អ ដល់ថ្នាក់ដូចដែលអូនគិតនោះទេ បងដឹងខ្លួន ឯងច្បាស់ណាស់ កុំបញ្ជោរបងអី ណាអូន។
សុធា៖ អូននិយាយពិតមែន វាជាអ្វីដែលអូនបានឃើញ និងដឹង។
បញ្ចប់ត្រឹមនេះខ្ញុំក៏បាន បង្វែរការនិយាយទៅនិយាយរឿងផ្សេងវិញ ដោយមិនចង់ឲ្យខ្នើសចិត្តនឹងរឿងដានចាស់នោះឡើយ សួរពីនេះ ពីនោះហើយនិយាយអ្វីៗដែលផ្តល់ស្នាមញញឹមចំពោះមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់នេះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតខ្ញុំខ្លាចណាស់ឲ្យតែនាងពិបាកចិត្តម្តងៗ គឺព្រឹកឡើងតែងតែទៅ មន្ទីរពេទ្យជាញឹកញាប់ ត្រង់នេះហើយដែលខ្ញុំមិនចង់ឲ្យនាងពិបាកចិត្ត និងគិតច្រើនពីរឿងមួយនេះ។
តែទោះជាយ៉ាងណានាងក៏បានប្រាប់ដល់ខ្ញុំថាបងជាប់ Shortlist ក្នុងបេះដូងអូនហើយក្នុងនាមជាមនុស្សពូកែបារម្ភចំពោះអូន អូនពិតជាពេញចិត្តណាស់ និងទង្វើរដ៏ល្អរបស់បងនេះ ហើយមួយវិញទៀតពេញចិត្តណាស់ នឹងសំណួរដែលបងតែងតែសួរពីនេះពីនោះ មិនអស់មិនហើយ ដូចទឹកហូរនោះ អូនក៏ពេញចិត្តនឹងឆ្លើយនោះដែរ។
ផានិត៖ ហេតុអ្វីអូនប្រាប់បងចំពោះរឿងនេះ តើអូនមានរឿងអ្វី ? ឬអូនរំសាយពិធីភ្ជាប់ពាក្យទេដឹង?
សំណួរដែលខ្ញុំសួរទៅនាង បានត្រឹមតែធ្វើឲ្យនាងសើច និងឆ្លើយតបមកវិញថា អូនអត់មានរឿងអ្វីនោះទេ ។
អូនដឹងអត់! ថារាត្រីនេះ បងពិតជានឹកដល់អូន ហើយគិតសម្តីដែលអូនបានប្រាប់បង និងឃ្លាឃ្លោងទាំងនោះ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមកទៀត នាងបានប្រាប់ថា នាងបានចូលរៀនបន្តហើយគឺថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេស។
សុធា៖ បើសិនជាអូនមិនចូលរៀននោះទេ អូននឹងត្រូវរៀបការក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខ ហើយមួយវិញទៀត នឹងត្រៀមខ្លួនទៅធ្វើការនៅក្រៅប្រទេសផងដែរ។
ពុទ្ធោអើយ! ពេលនេះខ្ញុំទើបតែយល់ថា នាងពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដោយចង់ពន្យាពេល បញ្ចប់ចិត្តស្រឡាញ់របស់ខាងប្រុស។
ផានិត៖ អូនធ្វើយ៉ាងនេះមិនសមទេ អូន វាអាចប៉ះពាល់ដល់គ្រួសារទាំងសងខាង ដែលធ្លាប់បានរាប់អាននឹងគ្នា។ ដូចគ្នានេះផងដែរដើម្បីមនុស្សដូចបង ដែលគោលដៅមិនទាន់បានសម្រេចនោះ ទោះបងមានការងារធ្វើចិញ្ចឹមជីវភាពខ្លួនឯងមែនពិត តែមិនប្រាកដថាអាចធ្វើឲ្យអូនមានក្តីសុខនោះឡើយ
សុធា៖ អូនមិនយល់ស្របនឹងសម្តី ក៏ដូចជាឃ្លាដែលបងនិយាយចុងក្រោយនេះទេ ស្នេហាគេមិនគិតដូចបងឡើយ បើសិនជាអាចតស៊ូជាមួយនឹងគ្នា តាំងពីភាពក្រីក្រនោះ ទើបអាចរក្សាចំណងស្នេហ៍រវាងគ្នានឹងគ្នាបាន ជាក់ស្តែងខាងខ្សែស្រឡាយអូន ដែលបានជួបកន្លងមកនោះ មានដូចគ្នា ពេលដល់ថ្នាក់ហ្នឹង មិនស្តាប់នរណា និងមិនគោរពគ្នាទៀត អូនសួរថាអ៊ីចឹងក្តីសុខនៅឯណាទៅ? ដោយមានរឿងរកាំ រកូសជាញឹកញយនោះ
ផានិត៖ អូខេ បងគាំទ្រដល់សម្តីនេះតែ គួរគិតជាថ្មីណា កុំខ្វល់ពីស្នេហាបងធ្វើអ្វី។
ចប់ការសន្ទនានេះដែរ ស្អែកឡើងថ្ងៃអាទិត្យខ្ញុំក៏បានបិទទូរស័ព្ទពេញមួយថ្ងៃ ដោយពិបាកចិត្ត និងមិនចង់ទទួលទូរស័ព្ទនរណានោះទេ ហេតុដូចនេះទើបបិទទូរស័ព្ទ ការដែលធ្វើបែបនេះ បានធ្វើឲ្យនាងខឹង ហើយបានបិទទូរស័ព្ទវិញ។
បើកបិទ បើកបិទ ១ខែបានកន្លងផុត ហើយយប់ថ្ងៃទី ៣០ខែនេះដែរ ហេតុអ្វីផ្ទៃមេឃហាក់ដូចជាគ្មានពន្លឺសោះអ៊ីចឹង ដោយរសាប់រសល់ គេងមិនលក់ ផានិតអើយ! ឯងត្រូវតែព្យាយាមខលទៅនាង ព្រមទាំងសុំទោសដល់នាងនូវទង្វើរបស់ឯងនេះ។ អូខេ ស្អែកនឹងខលទៅនាងជាក់ជាមិនខាន។
ជាធម្មតាខ្ញុំតែងតែបើកកុំព្យូទ័រ ធ្វើការងារនៅព្រឹកព្រលឹមម៉ោង នៅ៧ព្រឹក ជាប្រចាំ ។នៅថ្ងៃជាមួយនឹងគ្នានេះដែរ ម៉ោង ១២ថ្ងៃត្រង់ ជាវេលាដែលយើងតែងតែទំនាក់ទំនងគ្នា ថ្ងៃនេះដែរក៏ឃើញនាងអនឡាញដូចសព្វដង លើទំព័រ FB ក៏ធ្វើការសាកសួរដូចសព្វដង ។
ផានិត៖ ហាយអូន តើអូនញុំាបាយថ្ងៃត្រង់ហើយឬនៅអូន? ចៃដន្យល្អនាងជាមនុស្សដែលមិនចេះខឹងយូរ នាងក៏តបវិញ
សុធា៖ អូនញុំរួចរាល់ហើយ ចុះបងវិញញុំាហើយឬនៅ? ហើយបានអីញាំដែរ?
ផានិត៖ បាទ បងញាំរួចរាល់ហើយ គឺបានម្ហូប សម្លម្ជូរត្រកួនត្រី។ អូនណា! ឲ្យបងសូមទោសផងណា ពីរឿងម្សិលមិញនោះ
សុធា៖ រឿងអីទៅបង?
ផានិត៖ អូនដឹង ឬអូនធ្វើមិនដឹង?
សុធា៖ អូនអត់ដឹងមែន?
ផានិត៖ គឺរឿងដែលបងបិទទូរស័ព្ទនោះ ហើយពេលបងបើកម៉ោង ៩យប់ចង់ទៅអូនវិញ តែត្រូវអូនបិទទូរស័ព្ទ សងសឹកបងវិញ
សុធា៖ រឿងនេះអូនមិនចង់នោះទេ តែអូនចង់ឲ្យបងដឹងថា អារម្មណ៍ពេលខលទៅគេមិនចូល តើមានអារម្មណ៍ដូចម្តេចនោះ? ម៉េចដឹងពីអារម្មណ៍នេះហើយឬនៅ?
ផានិត៖ អ៊ីចឹងសម្រេចមកអូនក៏បានខឹងនឹងបងខ្លះដែរ
សុធា៖ មានតិចតូចដែរ តែប្រាប់ពីហេតុផលដែលបិទទូរស័ព្ទដល់អូនមក
ផានិត៖ បងមិនលាក់លៀមទេ គឺបងទទួលសម្ពាធពាក្យសម្តីពីមិត្តភក្តិ ដោយមាក់ងាយមកលើរូបបងដល់ពិបាកចឹងក៏បិទទូរស័ព្ទទៅ
សុធា៖ ចឹងឈប់និយាយទៅបង អូនដឹងថាអារម្មណ៍បងយ៉ាងម៉េចហើយ ពេលនេះ
ផានិត៖ បងអរគុណចំពោះអូនណាស់ ដែលយល់អារម្មណ៍ពីបងនាពេលនេះ អរគុណច្រើនណាស់ដែលយល់ បើសិនជាបងបានប្រាប់អូនមុនប្រហែលមិនកើតឡើងចឹងនោះទេ។
មានមនុស្សជាច្រើនតែងតែសួរថា ស្នេហាជាអ្វី? ហើយស្នេហាចាំបាច់មានភាពជូរចត់ នឹងផ្អែមល្អែម ធ្វើអ្វីដែរ?
ពិតណាស់សម្រាប់មនុស្សលើលោកសន្និវាសនេះ ពិតណាស់ តែងតែជួបរឿងជូរចត់ ចុះផានិតឯងធ្លាប់បានដឹងហើយ ថាចានក្នុងរ៉ាវ លែងអីនឹងប៉ះទង្គិចគ្នានោះ។
បន្ទាប់ពីរឿងរ៉ាវប៉ះទង្គិចគ្នាត្រូវបានបញ្ចប់នោះ ស្នេហាស្ថិតនៅពីក្រោយវាំងននខ្មៅនេះ ត្រូវបានប្តូររូបមករកភាបពប្រក្រតីវិញជាធម្មតា។ ដោយទំនាក់ទំនងលើបណ្តាញទំនាក់ទំនងសង្គម ហ្វេសប៊ុក ដូចសព្វមួយដងនោះ។តែគិតៗទៅ បើសិនជាអាត្មាអញនៅតែ ធ្វើយ៉ាងនេះប្រាកដជាមានមនុស្សម្នាក់រងរងនូវទឹកភ្នែកជាក់ជាមិនខានឡើយ។ ប្រការនេះដែរនាងគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលកំពុងស្ថិតក្នុងនាមគូដណ្តឹងគេនៅពេលខាងមុខ ទោះបីជាមិនទាន់បំពាក់ចិញ្ចៀនក្តី តែមុននឹងក្រោយជារបស់គេ។ ទោះបីជានាងបានប្រាប់ថា នឹងចាកចេញពីមាតុប្រទេស ទៅស្វែងរកការងារនៅក្រៅ ដើម្បីពន្យាចំណងស្នេហានេះ រវាងនាង និងគេក្តីដែលជាចំណុចបន្សើមដល់បេះដូងខ្ញុំ តែវាមិនល្អសម្រាប់ខ្ញុំឡើយ ព្រោះថា «ស» ឃើញថា«ស» និងខ្មៅឃើញថាខ្មៅទៅហើយនោះ។
អាត្មាអញអើយ គួរតែរៀនកាត់ចិត្តបន្តិចម្តងៗទៅ វានឹងអាចហាត់រៀនបេះដូង ឲ្យភ្លេចនាងជាក់ជាមិនខានឡើយ កុំបណ្តោយឲ្យព្យុះចិត្តស្រឡាញ់ តាមដែលនឹកឃើញ។ ជាតិនេះឯង និងនាង គឺត្រឹមតែជានិស្ស័យតែប៉ុណ្ណោះ គឺនិស្ស័យ មិត្តមិនមែន បងប្អូនក៏មិនអាច។
មានថ្ងៃមួយនោះ នាងបាននិយាយទូរស័ព្ទជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយចង់បញ្ឈឺចិត្តខ្ញុំ និងសាកល្បងចិត្ត ថាខ្ញុំពិតជាស្រឡាញ់នាងអត់នោះ។
សុធា៖ អូនមិនស្អាតទេ សូមបងបញ្ឈប់ចិត្តស្រឡាញ់របស់បងទៅ ហើយទៅរកអ្នកថ្មីដែលល្អ ជាងអូន។
ទោះអារម្មណ៍ចង់បំភ្លេចនាង តែក៏បានតបទៅនាងវិញ និងមិនយល់ព្រមនោះដែរ។
ផានិត៖ ចិត្តបង គឺលង់ស្រឡាញ់អូន ៨០ភាគរយទៅហើយ តើអាចបំភ្លេចអូនដូចម្តេចទៅ?
សុធា៖ ហាហា អូនប្រាប់បងយ៉ាងនេះគឺចង់ឲ្យបងរៀនកាត់ចិត្ត កុំឲ្យជួបទុក្ខថ្ងៃក្រោយ។ តែបើសិនជាអូនប្រាប់បងហើយ បងនៅតែធ្វើមិនបានទៀត អូនពិតជាមិនដឹងរកវិធីណាពន្យល់បងនោះទេ។
វាជារឿងពិបាកណាស់សម្រាប់ស្នេហា បើលង់ហើយ ពិបាកនឹងកាត់ចិត្តណាស់ ទោះមាត់ថាកាត់ចិត្ត តែបេះដូងនៅកំអែល លំអង អនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនដែលធ្លាប់បានសាងរួមគ្នា និងសំឡេងផ្អែមល្អែមតាមរលកធាតុអាកាស។ ឲ្យបងសូមទោសផងអូនសំឡាញ់ ព្រោះតែរឿងនេះក៏បានធ្វើឲ្យអូនពិបាកដែរ មាត់អូននិយាយថាលែងគិតហើយរឿងនោះ បញ្ហានេះអូកុហកបងទេ ងាយឬកាត់ចិត្តភ្លាមៗ មិនស្រួលនោះទេ ។ វដ្តជីវិត ទណ្ឌកម្មលោកិយ៍ ឲ្យជួបហើយម្តេចឡើយបំបែកយ៉ាងនេះ។ គេថា ព្រហ្មលិខិតគ្រាន់តែជាពាក្យមួយដែលស្ថិតនៅតាមក្រោយនៃជោគជ័យរបស់បុគ្គល តែប៉ុណ្ណោះ តែពេលនេះ ព្រហ្មលិខិតបានពើបជ្រាយខ្ញុំហើយ ព្រោះថាខ្ញុំបរាជ័យរឿងស្នេហា។ អូនដឹងទេ បងតែងតែចងចាំ ពាក្យថា ម៉េចទៀត? ហើយយ៉ាងម៉េច? ដែលជាសំណូរសួរបន្តនៃការរ៉ាយរ៉ាបរឿងអ្វីមួយរបស់បង ដល់អូន ឃ្លានេះតែងតែស្ថិតនៅនឹងភ្នែកបងជានិច្ច។ ពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រទៅហើយ ម្តេចឡើយខ្ញុំគិតរឿងអ្វីទៀត ឬគិតពីនាង? ពិតហើយ គឺកំពុងគិតពីនាង ថាសុខភាពនាងយ៉ាងម៉េចហើយនោះ? បានត្រឹមតែគិតពីចម្ងាយ តែគ្មានវាសនា នៅថ្នមប៉មបីអូននោះទេ។ យប់ជ្រៅហើយ ផានិត ហើយព្រឹកឡើងឯង ត្រូវទៅរាជធានីភ្នំពេញឆ្ងាយផង ដើម្បីបញ្ចប់នូវការងាររបស់ខ្លួន ហឺ! គិតដល់ណាទៀតគេងទៅ ……។
ព្រឹកព្រហាម សន្សើមព្រោងព្រាតដក់លើស្លឹកផ្កា រាន្តហាលមុខផ្ទះ ផ្ការីកស្គុះស្គាយ សត្វចាប ស្រែកអឺងកង វាលស្រែខៀវដេរដាស់ ជាមួយនឹងព្រះទិនករបញ្ចេញរស្មីថ្លាដូចពេជ្រ នាជើងមេឃ ធ្វើឲ្យដួងចិត្ត របស់ ផានិត ពិតជានឹកដល់នាងណាស់ គិតពីនេះពីនោះមិនអស់មិនហើយ ភ្នែកសម្លឹងមើលសែនឆ្ងាយ ពីកញ្ចក់រថយន្ត ជាមួយនឹងសក់ខ្មៅ ស្លូតត្រង់ កាត់ម៉ូដឡុងសុងថៃ សម្បុរស្រអែម ខ្ពស់សង្ហារ សមជាបុរសសម្បូរស្នេហ៍ តែបែរជាអភ័ព្វទៅវិញ។ រំពេចនោះ ក៏មានអ្នករួមដំណើរជាមួយនឹង ផានិត ជាស្ត្រីមានវ័យអាយុប្រហែលជា ៤៥ឆ្នាំ បានបន្លឺសំឡេងឡើងថា «ម៉ីងឃើញក្មួយឯង មុខក្រៀមយូរហើយ តើគិតពីអ្វីទៅក្មួយ?»
ផានិត ឡើងភាំងនៅពេលដែលបានឮសំណួរនេះ ហើយឆ្លើយថា ខ្ញុំមិនបានគិតអ្វីទេអ្នកមីង គ្រាន់តែនឹកស្រណោះមនុស្សម្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ។ នឹកសង្សារមែនទេក្មួយ? សំណួរនេះបានធ្វើឲ្យបុរសសង្ហារយើង មុខឡើងក្រហម ព្រោះគាត់សួរត្រង់ៗពេក។
ផានិត អេះអុញ អ៊ឹះ…..! ប្រហែលដូចជាអ្នកមីងសួរទេ។ គាត់បានសួរបន្តទៀតថាសង្ស័យតែនឹកកូនមីង ហើយមើលទៅនោះ កុំខឹងអីណា មីងនិយាយលេងទេ។
ផានិត៖ បាទ អត់ខឹងទេអ្នកមីង ព្រោះថាខ្ញុំក៏ចូលចិត្តពាក្យលេងសើចដែរ
ស្ត្រីវ័យ ៤៥ឆ្នាំ៖ ក្មួយជាអ្នកនៅកំពង់ចាមមែនទេ?
ផានិត៖ បាទ គឺខ្ញុំនៅទីនេះ ហើយក៏ជាស្រុកកំណើតខ្ញុំដែរ ចុះអ្នកមីងវិញនៅទីខេត្តណាដែរ ឬជាអ្នកនៅកំពង់ចាមដូចខ្ញុំ?
ស្ត្រីវ័យ ៤៥ឆ្នាំ៖ មីង ជាអ្នកនៅខេត្ត កំពត់ មកលេងបងប្អូនដែលនៅទីរួមខេត្ត កំពង់ចាម នេះឯង។
ពេលឮចម្លើយថា នៅខេត្តកំពត់ ពិតជាធ្វើឲ្យដួងចិត្ត របស់ ផានិត នឹកដល់នារីម្នាក់ដែលទើបតែបានស្គាល់គ្នារយៈពេលខ្លីនោះចង់លើកទូរស័ព្ទឡើងខលទៅនាង តែចៃដន្យអី នាងបានខលមកតែម្តង ធ្វើឲ្យដួងចិត្តរបស់ ផានិត សប្បាយរីករាយជាពន់ពេក។
លើកឡើងភ្លាម ឮសំឡេងស្រួយស្រេះដូចសារិកា អរុណសួរស្តីបង ហើយបងនៅទីណាដែរ ក៏ឮសំឡេង អឺងកងម្លេះ?
ផានិត ៖ បាទ! ពេលនេះបងកំពុងនៅតាមផ្លូវ ចេញពីខេត្ត កំពង់ចាមទៅកាន់ រាជធានីភ្នំពេញ
សុធា៖ ហើយបងទៅពីអង្កាល់ ហេតុអ្វីមិនប្រាប់អូនផង?
ផានិត៖ មកពីទាន់ហន់ពេកនឹងណា មិនបានប្រាប់ដល់អូន ឲ្យបងសុំទោសណា
សុធា៖ មិនអីទេ …មកពីយើងមិនមែនជាមនុស្សសំខាន់ចឹងហើយ ទើបមិនប្រាប់
ផានិត៖ ទេ កុំគិតយ៉ាងដូច្នោះអី បងមិនបានគិតដល់ចំណុចនោះទេ
សុធា៖ អូនថាលេងទេបង កុំខឹងអីណា
ផានិត ៖ មិនអីទេ បងពិតយើងមិនសំខាន់ បានជាគេគិតយ៉ាងដូច្នោះ។
រំពេចនោះក៏ផ្ទុះសំណើចឡើង ព្រោះថាអ្នកទាំងពីរជាមនុស្សដែលចូលចិត្ត ឌឺឲ្យគ្នាបែបនេះទៅវិញ ទៅមកខណៈដែលលេង Chat លើ FB និងតាមទូរស័ព្ទក្តី។
សុធា៖ សូមឲ្យសំណាងល្អតាមផ្លូវណាបង…..ព្រោះថាពេលនេះអូនមានការចេញទៅក្រៅហើយ ចាំបងមកដល់ភ្នំពេញ ហើយអូនទំនេរចាំខលទៅលេងបងទៀត បាយបាយណាបង
ផានិត៖ បាយបាយ…
ក្នុងអារម្មណ៍របស់ ផានិត ហាក់ដូចមិនចង់ដាក់ទូរស័ព្ទសោះឡើយ ព្រោះថាអារម្មណ៍ចង់ឮសម្តីដ៏ផ្អែមល្អែម ទន់ភ្លន់ សម្បូរទៅដោយក្តីបារម្ភរបស់នាងមកលើខ្លួន។ មាណវីបណ្តូលចិត្តបង បងសុំត្រឹមតែ ឮសំឡេងអូន នឹងឃើញរូបថតអូន ក៏បងអស់ចិត្តដែរ ជាតិនេះសុំត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះទេ មិនចង់បានអ្វីលើសពីនេះឡើយ បើសិនជាចង់បានលើសពីនេះ បងដឹងខ្លួនថា បងមិនអាចឈោងចាប់អូនដល់នោះទេ ដោយមូលហេតុអូនមានម្ចាស់ចិត្តទៅហើយ បងដឹងថា បងនេះពិតជាមនុស្សដែលកំពុងស្រឡាញ់ មនុស្សដែលជាអនាគតរបស់គេ ហើយក៏ដឹងថា ខ្លួនឯងខុសដែរ ចំពោះបញ្ហានេះ តែបងបានគិតហើយ បងមិនចង់បានអ្វីក្រៅពីឮសំឡេង និង Chat ជាមួយនឹងគ្នា ប៉ុណ្ណឹងគឺគ្រប់គ្រាន់ទៅហើយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតក៏គ្មានបំណងចង់បំបែកបំបាក់ស្នេហារបស់អូនដែរ បងដឹងថាអូនលំបាក នឹងទទួលយកតែវាជាសំណើរចុងក្រោយនៃក្តីស្នេហា របស់បងដែលមានចំពោះអូន។
លើរថយន្ត គិតចុះគិតឡើង ផានិត ភ្លេចខ្លួន ក៏ដល់ចំណត់ឡាន ផ្សារថ្មី ផានិតចុះពីលើឡាន ភ្លែត ហៅម៉ូតូឌុប ជិះសំដៅទៅផ្ទះជួលដ៏កម្សត់របស់ខ្លួន។ មកដល់ផ្ទះជួល នៅកណ្តាលរាជធានីភ្លាម មិនទាន់នឹងដោះអាវ ស្រួលបួលផង ក៏បើកកុំព្យូទ័ររបស់ខ្លួន បំណងបើក ហ្វេសប៊ុក ដើម្បីផ្ញើសារប្រាប់នាងថា មកដល់ភ្នំពេញហើយ។ គាប់ជូន នាងកំពុងអនឡាញ ក៏បាន ឆ្លើយតបវិញភ្លាមតែម្តង ៖
សុធា៖ មកដល់ហើយមែនទេបង ហើយញុំបាយថ្ងៃហើយនៅហ្នឹង?
ផានិត៖ បងនៅទេ ព្រោះថាមិនទាន់បានដាក់សំពាធ និងដោះសម្លៀកបំពាក់ផង ក៏បើកកំព្យូរទ័រ ដើម្បីផ្ញើសារទៅអូន
សុធា៖ ទៅងូតទឹក និងរកបាយ សិនទៅចាំមកលេងជាមួយនឹងអូន
ផានិត៖ អូខេ អ៊ីចឹងបងទៅងូតទឹកសិនហើយ…..បាយបាយ ជួបគ្នាបន្តិចទៀត!
ឲ្យតែពេលដែលខ្ញុំបានលេង Chat ជាមួយនឹងនាងម្តងៗ ក្នុងអារម្មណ៍ពិតជាសប្បាយរីករាយក្រៃលែងមានពេលខ្លះ ភ្លេចបាយ ភ្លេចទឹក និងមានពេលខ្លះនាងសួរថាបាយឬនៅ? ទោះជានៅក៏ហើយដែរ។ ឯងឡប់ហើយ ផានិត អើយ ព្រោះក្តីសង្ឈឹមចុងក្រោយមែនទេ ទេឯងមិនគួរគិតយ៉ាងនេះទេ ហាក់ដូចជាឯងចង់ធ្វើមារជ្រែក ស្នេហ៍ក្នុងរង្វង់នំមិនធំជាងនាឡិ នោះ ដឹងថាទៅមិនរួចហើយ តើនៅខំដល់ណា?។ មានមូលហេតុច្រើនណាស់ដែល ផានិត កំពុងគិតថា បើសិននៅចឹងនាងក៏មិនភ្លេចដល់ខ្លួនឡើយ ហើយធ្វើបាបខ្លួនឯងទៀត ទោះបីធ្លាប់សន្យានឹងគ្នាថា សូមតែឃើញការអនឡាញ់ និងលេងឆាតជាមួយនឹងគ្នា វាជាការគ្រប់គ្រាន់ទៅហើយក្តី តែវិប្បដិសារី និងកើតឡើងចំពោះឯងជាក់ជាមិនខាន។
ឱ សុធា អូនអើយ! ជាតិនេះបងអាចនិយាយបានថា បងរស់ដោយគ្មានអូនមិនបាននោះទេ មិនមែនមានន័យថាបងនេះគិតខ្លីនោះដែរ បងគិតហើយគិតទៀត បងគួរបញ្ចប់បិសាចស្នេហា ក្នុងចិត្តរបស់បង ឲ្យឈប់នឹកដល់អូន។ រវាងយើងទាំងពីរ បើនៅបន្តការអនឡាញទៀត ហើយបងចេះតែសារភាពនឹកអូនទៀត វាអាចធ្វើឲ្យពិបាក ណ្ហើយ! ឈប់ទៅផានិត អើយ ។
យប់នេះជាថ្ងៃទី ៦០ ដែលជារាត្រី ដ៏ខ្មៅងងឹត នៃការផ្តាច់ទំនាក់ទំនងរបស់ សុធា និង ផានិត ….
ផានិត៖ យើងគួរតែបញ្ចប់ចិត្តត្រឹមនេះចុះ ហើយក៏មិនបន្តការអនឡាញ ទៀតដែរ សូមឲ្យស្នេហារបស់យើង និងដានអកុសលទាំងនេះ រសាយតាមខ្យល់ទៅចុះ
សុធា៖ មិនអីទេ អូននឹងធ្វើតាមបង តែអូនសូមតែម្យ៉ាងទេ កុំយំព្រោះស្រីម្នាក់នេះអី វាមិនល្អទេបង
ផានិត៖ បងមិនយំទេ ព្រោះថាទឹកភ្នែកវាអស់លទ្ធភាពនឹងស្រក់ទៅហើយ
សុធា៖ មួយវិញទៀត អូននឹងមើលនូវជោគជ័យរបស់បងពីចម្ងាយ ចាំថា អូននឹងអំណរសាទរនៅពេលដែលបងទទួលបានជោគជ័យ ចំពោះការងារ និងគោលបំណងរបស់បង
ផានិត៖ អូខេ ជាអវសាន្ត សូមឲ្យអូនទទួលបានក្តីសុខគ្រប់ប្រការ កុំឲ្យជួបរឿងហ្មងសៅបន្តទៀត ហើយក៏អស់គុណដែរ ចំពោះការដាក់ចិត្តស្រឡាញ់ និងធ្វើជាសង្សារដែល មានរយៈពេល ៦០ថ្ងៃនេះ ឱសង្សារ ៦០ថ្ងៃលើ ហ្វេសប៊ុក បងអើយ យើងលាគ្នាត្រឹមនេះចុះ សូមឲ្យសង្សារ ៦០ថ្ងៃរបស់បង សំណាងល្អជាមួយនឹងមនុស្សប្រុសដែលជាអនាគតរបស់អូននោះ ជាដរាបទៅអើយ….!។ ជាចុងក្រោយបងគ្នាអ្វីជូនអូននោះទេ មានតែកំណាព្យប៉ុន្មានឃ្លាជាចំណងដៃ ស្នេហា ៦០ថ្ងៃរបស់យើងជូនដល់អូន ដែលមានចំណងជើងដូចខាងក្រោម៖
បណ្តូលចិត្ត ហ្វេសប៊ុក ៦០ថ្ងៃ
សុធា៖ អូនបានអានហើយ ពិតជាទឹកភ្នែកស្រក់មិនដឹងខ្លួនមែន ពិតជាពិរោះណាស់បង និងមានអត្ថន័យទៀតផង លាហើយថែខ្លួនណាបង ត្រូវគិតខ្លួនឯងឲ្យបានច្រើនជាងគិតពីអូន។
១ឆ្នាំក្រោយ ផានិត បានទទួលដំណឹងថា សុធា បានរៀបការជាមួយនឹងគូដណ្តឹងនាង ដោយសាងក្បួនជីវិតមានសុភមង្គល។ រីឯ ផានិត វិញ បានសម្រេចគោលបំណងរបស់ខ្លួន ដោយបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធ ១រូបថែមទាំងមានប្រជាប្រិយភាពទៀតផងដែរ៕
ចប់ដោយបរិបូរណ៍
និពន្ធដោយ៖ បុរសដំណឹង
ប្រលោមខ្នាតខ្លីនេះជាកម្មសិទ្ធិផ្តាច់មុខ ដែលចេញពីគំនិតច្នៃប្រឌិតរបស់សជិក និងស្ថាបនិកគេហទំព័រ គេហទំព័រដំណឹង!!!
មតិយោបល់