យោងតាមរបាយការណ៍របស់ ធនាគារពិភពលោក បានឲ្យដឹងថា ការបន្ធូរបន្ថយការរឹតត្បិតលើ ការធ្វើចំណាកស្រុក ដើម្បីស្វែងរកការងារ អាចជួយបង្កើនសុខមាលភាពរបស់កម្មករ និងបង្កើនការធ្វើសមាហរណកម្មសេដ្ឋកិច្ចតំបន់កាន់តែប្រសើរ។
ចំណាកស្រុកទៅក្រៅប្រទេសនៅក្នុងតំបន់អាស៊ាន បានកើនឡើងគួរឲ្យកត់សម្គាល់នៅក្នុងចន្លោះពីឆ្នាំ ១៩៩៥ ដល់ ២០១៥ ដោយបានប្រែក្លាយប្រទេស ម៉ាឡេស៊ី សឹង្ហបូរី និងថៃឡង់ ទៅជាទីកន្លែងសម្រាប់ពលករចំណាកស្រុក ចំនួន ៦.៥លាននាក់ រស់នៅក្នុងតំបន់នេះ គឺស្មើនឹង ៩៦ភាគរយនៃចំនួនពលករចំណាកស្រុកនៅក្នុងតំបន់អាស៊ាន។
ប្រាក់ដែលពលករផ្ញើទៅកាន់ប្រទេសកំណើតរបស់ខ្លួន នៅក្នុងតំបន់អាស៊ាន មានប្រមាណ ៦២ពាន់លានដុល្លារ នៅក្នុងឆ្នាំ ២០១៥។
ចំនួនទឹកប្រាក់នេះស្មើនឹង ១០ភាគរយនៃផលិតផលសរុបក្នុងស្រុកនៅក្នុងប្រទេសហ្វីលីពីន ស្មើ ៧ភាគរយនៃផលិតផលសរុបក្នុងស្រុកនៅក្នុងប្រទេសវៀតណាម ស្មើ ៥ភាគរយនៃផលិតផលសរុបក្នុងស្រុកនៅក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា និងស្មើ ៣ភាគរយនៃផលិតផលសរុបក្នុងស្រុក នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
ពលករចំណាកស្រុកនៃប្រទេសអាស៊ាន ដែលមានជំនាញទាប និងភាគច្រើនគ្មានលិខិតស្នាមត្រឹមត្រូវ បានធ្វើបម្លាស់ទីដើម្បីស្វែងរកឱកាសសេដ្ឋកិច្ច ភាគច្រើននៅក្នុងវិស័យសំណង់ ដាំដុះ និងការបម្រើតាមផ្ទះ។
មានការងារដែលទទួលបានប្រាក់ខែខ្ពស់ៗត្រូវការអ្នកធ្វើ ក៏ប៉ុន្តែពលករជាច្រើនជានិច្ចជាកាលគ្មានលទ្ធភាពអាចឆក់យកអត្ថប្រយោជន៍ពីឱកាសទាំងនេះ ឬការងារបែបនេះទេ។
លោក ស៊ុឌៀ សេតទី ប្រធានសេដ្ឋកិច្ចវិទូរបស់ធនាគារពិភពលោកប្រចាំតំបន់អាស៊ីបូព៌ានិងប៉ាស៊ីហ្វិក បានមានប្រសាសន៍ថា «ប្រទេសបញ្ជូនពលករចេញ អាចទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចនៃចំណាកស្រុកទៅក្រៅប្រទេស ស្របពេលដែលមានការគាំពារពលករចំណាកស្រុក ដែលជ្រើសរើសទៅធ្វើការក្រៅប្រទេស។ នៅក្នុងប្រទេសទទួលយកពលករ ពលករបរទេសអាចបំពេញនូវកង្វះខាតកម្លាំងពលកម្ម និងជំរុញកំណើនសេដ្ឋកិច្ចប្រកបដោយនិរន្តរភាព ប្រសិនបើគោលនយោបាយទេសន្តប្រវេសន៍ដើរស្របគ្នាជាមួយនឹងតម្រូវការផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច។»
ការកែលម្អដំណើរការនៃការធ្វើចំណាកស្រុក អាចជួយកាត់បន្ថយថ្លៃចំណាយរបស់ពលករទាំងនេះនាពេលអនាគត និងជួយប្រទេសទាំងនេះឆ្លើយតបបានប្រសើរទៅនឹងតម្រូវការទីផ្សារពលកម្មរបស់ខ្លួន។
ផលប៉ះពាល់នៃបម្លាស់ទីពលកម្ម ទៅលើផែនការសេដ្ឋកិច្ចរបស់តំបន់នេះ អាចមានទំហំធំ ព្រោះការធ្វើចំណាកស្រុក អាចផ្តល់ដល់ពលករនានា ដែលមកពីប្រទេសមានប្រាក់ចំណូលទាបជាងគេនូវ ឱកាសសម្រាប់បង្កើននូវប្រាក់ចំណូលរបស់ខ្លួន។
ប្រទេសដែលទទួលយកពលករ ក៏អាចណែនាំបង្ហាញផងដែរនូវ វិធានការនានា ដើម្បីទាញយកអត្ថប្រយោជន៍ឲ្យបានច្រើនបំផុតពីបម្លាស់ទីពលកម្មនេះ។
ប្រទេសម៉ាឡេស៊ី អាចកែសម្រួលគោលនយោបាយចំណាកស្រុក តម្រូវទៅតាមតម្រូវការសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសខ្លួន រួមទាំងតាមរយៈការកែតម្រូវប្រព័ន្ធកម្រៃពន្ធបច្ចុប្បន្នរបស់ខ្លួន និងតាមរយៈការពង្រឹងកិច្ចសម្របសម្រួលជាមួយប្រទេសបញ្ជូនពលករចេញ។
ប្រទេសថៃ អាចទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីការរៀបចំធ្វើឲ្យពលករខុសច្បាប់ក្លាយជាស្របច្បាប់ និងការបំពេញបែបបទឆ្លងចូលក្នុងប្រទេស ត្រូវចំណាយកាន់តែតិចជាងមុន។
ខណៈដែលប្រទេសសឹង្ហបូរី បានរៀបចំបង្កើតប្រព័ន្ធចំណាកស្រុកមួយដែលមានលក្ខណៈទំនើបនិងដំណើរការបានល្អ គេគួរតែបន្តផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់លើ សុខមាលភាពរបស់ពលករចំណាកស្រុក៕
មតិយោបល់