JONH ជាគីមីវិទូសញ្ជាតិ អូស្រា្តលី ដើមកំណើត អង់គ្លេស។ គាត់មានស្នាដៃក្នុងការធ្វើប្រតិកម្មការតាលីករ និង ការប្រើប្រាស់វិធីក្នុងការរំលាយសមាសធាតុសរីរាង្គបញ្ជូលគ្នា។គាត់បានទទួលពាន់រង្វាន់ណូបែលផ្នែកគីមីវិទ្យាក្នុងឆ្នាំ ១៩៧៥។
កាល JONH មានអាយុ ១០ ឆ្នាំឪពុកម្តាយរបស់គាត់បានដឹង ថាគាត់មាន បញ្ហាខាងសោធវិញ្ញាណ គ្រូពេទ្យបានពិនិត្យឃើញថា ជំងឺរបស់ JONH ជាជំងឺម្យ៉ាង ដែលមិនអាចព្យាបាលបានទេ។ឪពុកម្តាយរបស់គាត់ពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងហើយបានគិតថា មិនអាចបណ្តោយឲ្យកូនបន្តបែបនេះទេ។ ឪពុកម្តាយរបស់គាត់បានព្យាយាមបង្រៀនកូនរបស់គាត់ឲ្យស៊ាំនឹងបរិស្ថានជុំវិញ។
ក្រោយពីបានទទួលដំណឹងនោះ JONH មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។គាត់បានគិតថា ក្នុងរយ:ពេល ១០ឆ្នាំ ទៀតគាត់នឹងក្លាយជាមនុស្សថ្លង់ដែលមិនអាចស្តាប់អ្វីឮទាំងអស់ នេះប្រៀបបានទៅនឹងរន្ទះបាញ់ចំកណ្តាលបេះដូងរបស់គាត់។ គាត់មានការអាក់អន់ចិត្តជាមួយជោគវាសនារបស់ខ្លួន តែដោយមានឪពុកម្តាយជួយលើកទឹកចិត្តហេតុនេះ JONH បានតាំងចិត្តត្រូវតស៊ូប្រឹងប្រែងស្តាប់ឲ្យបានច្រើន តាមដែលអាចធ្វើបានក្នុងរយ:ពេល ១០ ឆ្នាំតទៅមុខទៀត។
ឪពុកម្តាយរបស់ JONH ក៏មិនបានបន់ស្រន់ទេវតាឲ្យជួយកូនរបស់គាត់ទៀតដែរ។ គាត់បានសម្រេចចិត្តត្រូវបង្រៀនកូនឲ្យបានច្រើនបំផុតនៅពេលដែលកូនរបស់គាត់មិនទាន់ថ្លង់មែនពែន ព្រោះដើម្បីឲ្យភាពថ្លង់មិនប៉ះពាល់ច្រើនដល់ខ្សែរជីវិតរបស់កូនគាត់កុមារ JONH បានក្លាយជាមនុស្សធំមុនអាយុរបស់គេ ព្រោះគេបានដឹងអំពីគ្រោះមហន្តរាយរបស់គេក្នុងអនាគត។ ការលូតលាស់ជាពិសេសរបស់ JONH គឺផ្នែកការសិក្សាគាត់តែងតែព្យាយាមសិក្សាឲ្យបានច្រើន ហើយលិទ្ធផលរបស់គាត់តែងតែនាំមុខគេក្នុងថ្នាក់ និងទទួលបានពាន់រង្វាន់លើកទឹកចិត្តជានិច្ច។
កាលអាយុបាន ១៤ ឆ្នាំ មានលោកគ្រូម្នាក់ទើបចូលមកបង្រៀនគីមី ក្នុងថ្នាក់របស់ JONH ហើយក៏ជាជំហានក្នុងការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងសំខាន់ក្នុងខ្សែរជីវិតរបស់JONH ។ គ្រូលោកបានបង្រៀនមុខវិជ្ជាគីមីនេះយ៉ាងសកម្មនិងច្បាស់លាស់ហើយជាពិសេសបានធ្វើឲ្យ JONH មានចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចំពោះមុខវិជ្ជានេះ។លោកគ្រូក៏បានឃើញពីសមត្ថភាពពិសេសរបស់ JONH ផងដែរ រាល់ពេលបង្រៀនគាត់តែងតែផ្តល់ឱកាសសម្រាប់ JONH ឆ្លើយនឹងសំណួរ រាល់ដងការផ្តល់ចម្លើយរបស់ JONH តែងតែធ្វើឲ្យលោកគ្រូមានការពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃលោកគ្រូកាន់តែស្រលាញ់ JONH ហើយ ក្រោយពីពេលបានដឹងពីស្ថានភាពជំងឺរបស់ JONH គាត់កាន់តែមានការអាណិតស្រលាញ់ JONH បន្ថែមទៀតហើយបាននិយាយលើកទឹកចិត្តថា « ប្រសិនបើប្អូនខំប្រឹងសិក្សាស្រាវជ្រាវគីមី ទោះជាទៅថ្ងៃអនាគតប្អូនស្តាប់មិនឮក៏មិនជិះឥទ្ធិពលដល់ការសិក្សាស្រាវជ្រាវរបស់ប្អូនដែរ »ការលើកឡើងរបស់លោកគ្រូប្រៀបបានទៅនឹងសាក់ដែលចាក់ទៅលើភ្លើងដែលកំពុងឆាប់ឆេះក្នុងអារម្មរណ៍ចង់សិក្សារបស់ JONH ហើយគេបានប្តេជ្ញាសិក្សាមុខវិជ្ជា គីមីវិទ្យាជាទិសដៅជីវិតរបស់គេ។
JONH បានចាប់ផ្តើមខំប្រឹងសិក្សាគីមីជាប្រចាំ ដោយមានការជួយជ្រំជ្រែងពីសំណាក់ ឪពុកម្តាយគាត់បានបង្កើត បន្ទាប់ពិសោធន៍ មួយដោយខ្លួនឯងសម្រាប់ ធ្វើការពិសោធន៏។ ក្រោយពីសំរាក់ពីសាលាគាត់មិនដែលដើរលេងទេគាត់តែងតែសិក្សា និង ធ្វើការពិសោធន៍ក្នុងបន្ទប់ពិសោធន៍របស់គាត់។ព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើបាបមនុស្សពេកទេ ការប្រឹងប្រែងរបស់JONH បានទទួលមកវិញនូវលទ្ធផលគួរជាទីគាប់ចិត្ត ពេលគាត់ទើបមានអាយុបាន១៦ ឆ្នាំ គាត់ត្រូវបានគេទទួលឲ្យសិក្សាក្នុងសាកលវិទ្យាល័យ ស៊ីឌនី ដែលជាសាកលវិទ្យាល័យល្អបំផុតក្នុង ប្រទេសអូស្ត្រាលី។តែគួរឲ្យសោកស្តាយពេលនោះស្ថានភាព ត្រចៀករបស់ JONH កាន់តែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរ ស្ទើរស្តាប់អ្វីលែងឮហើយ។
ក្នុងរយ:ពេល ១០ឆ្នាំ JONH បានត្រៀមក្នុងការប្រឈមមុខគ្រប់បញ្ហាដែលនឹងកើតមានឡើង។ ទោះជាគាត់មិនអាចស្តាប់បាន តែគាត់នូវតែមានវិធីក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា ពេលរៀនក្នុងថ្នាក់ ស្តាប់ការពន្យល់របស់គ្រូមិនបាន JONH បានខ្ចីសៀវភៅរបស់មិត្តភក្ត័មកចម្លង។ កន្លែងដែលគាត់ឧស្សាហ៍ទៅជាងគេនោះគឺបណ្ណាល័យ គាត់តែងតែអង្គុយអានសៀវភៅ និងឯកសារជាច្រើនក្នុងបណ្ណាល័យដែលជាឃ្លាំងចំណេះដឹងសម្រាប់រូបគាត់។ ក្រោយពីបានសិក្សាទ្រឹស្តីរួចមក គាត់បានយកទៅអនុវត្តក្នុងបទពិសោធន៍របស់គាត់។ រាល់ដងពេលចូលក្នុងបទពិសោធន៍គាត់បានយក នំប៉ុង័មួយនឹងទឹកមួយកែវសម្រាប់បរិភោគក្នុងពេលធ្វើពិសោធន៍។
គាត់បានអនុវត្តបែបនេះរហូតមក គាត់បានបញ្ចប់ការសិក្សាក្នុងសាកលវិទ្យាល័យក្នុងអាយុ ២០ ឆ្នាំ ជាមួយសញ្ញាបត្រនិទេស្ទ ឆ្នើម ។ តាមពិតគាត់បានប្រើប្រាស់សមត្ថភាពក្នុងការសិក្សាដោយផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងការសម្រេចក្នុងការសិក្សារបស់គាត់ ។ ក្រៅពីនេះគាត់ក៏បានទទួលអាហារូបករណ៍ទៅសិក្សានៅក្រៅប្រទេសទៀតផង ។ការប្រឹងប្រែងរបស់គាត់តែងតែធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាមនុស្ស ឈានមុខគេនិងទទួលការកោតសរសើរជានិច្ច។លទ្ធផលទាំងអស់បានកើតឡើងដោយសារការខំប្រឹងប្រែង និងអត់ធ្មត់របស់គាត់។
សម្ដីមាសរបស់ JONH
<em>ខ្ញុំចាត់ទុកថាវិទ្យាសាស្ត្រជា អ្វីមួយដែលមានការអភិវឌ្ឍជានិច្ច។
មានមនុស្សជាច្រើនបានក្លាយជាអ្នកប្រាជ្ញដោយសារ ដំបូងឆ្ងល់ រួចដាក់សំណួរ ស្វែងរកចម្លើយដែលគេបានសិក្សាសរសេរក្នុងសៀវភៅពីមុនមក បន្ទាប់មកស្វែងរកដំនោះស្រាយតាមវិធីរបស់ខ្លួនឯង៕</em>
ប្រែសម្រួលអត្ថបទដោយ៖ ម៉ៅ សុខេន
មតិយោបល់